Стаття написана російською мовою. На вулицях Львiва білоруси з місцевими спілкувалися білоруською мовою. "Дорога на Драгобрат". Часть первая: Минск — Львов
Ше ніразу не чув на живо білоруської . Не дурійте сябри, нашо вам те хуйлостанське нарєчіє, розмовляйте рідною, вас всі зрозуміють.
Білоруси розуміють і можуть розмовляти на рідній мові. Люблять рідну мову, але не размовляют на ній. Ви на Галичині під російським впливом з 1940-1991гг, а ми в Білорусі з 1795р досі. У сільській місцевості вдома люди розмовляють білоруською мовой.
Hyligan З беларускай літаратуры - Людзі на балоце. ------- Хаты былі на востраве. Востраў гэты, праўда, не кожны прызнаў бы за востраў - аб яго не плёскаліся ні марскія, ні нават азёрныя хвалі. Навокал адно гніла куп'істая дрыгва ды моклі панурыя лясы. Вёска тулілася ля берага вострава - платы агародаў дзе-нідзе забягалі на куп'ё ўзболатка. З другога боку, на поўнач, балоты крыху адступалі, дорачы людзям пясчанае поле. Адступалі балоты і на заходнім баку, дзе рунелі ці жаўцелі да краю лесу палі, таксама скупыя, няўдзячныя, хоць у іх глебе і было менш пяску. З поўдня балоты зноў падбіраліся да саламяных, замшэлых радоў стрэх, але ў гэты бок ішла найбольш сувязь са светам, і тут па дрыгве была намошчана дарожка. Што гэта за дарожка, можна меркаваць хоць бы з таго, што ездзілі па ёй смела толькі ў маразы, калі і непралазная твань навокал рабілася цвёрдая, як ток, ці ўлетку, калі дарожка перасыхала. Большую частку года востраў быў як бы адасоблены ад іншых вёсак і мястэчак. Нават у непаганыя дні рэдкія газеты ці лісты ад сыноў і братоў дабіраліся сюды ў паляшуцкай торбе нялёгка - каму было прыемна лазіць па гразі без вельмі важнай прычыны, - але і гэтая нямоцная сувязь са светам пры кожным зацяжным дажджы лёгка рвалася. Восенню ці вясной яна перарывалася на цэлыя месяцы: багна, што страшна разбухала ад слоты і разводдзя, адразала востраў ад свету мацней, чым гэта маглі б зрабіць абшары вадзянога прастору. Многія дні людзі жылі, як на плыце, які злая нягода адарвала ад берага і занесла ў мора, - трэба чакаць адно, калі спадарожны вецер ці лёс зноў падгоніць да зямлі. Але такое становішча тут не палохала, людзям на востраве яно здавалася зусім звычайным. З усіх бакоў, блізка і далёка, ведалі яны, - такія ж самыя выспы сярод бясконцых багнаў, дзікіх зараснікаў, што разлегліся на сотні вёрст з поўначы на поўдзень і з захаду на ўсход. Людзям тут трэба было жыць, і яны жылі. Аднастайныя, нудныя дажджы, што месяцамі лілі на мокрыя стрэхі, сцюдзёныя вятры, што люта білі ў замерзлыя вочкі-шыбы завеямі, цёплае сонца, што ўставала ў пагодныя дні над купамі алешніку, - усё бачыла гэты востраў заклапочаным, у няспыннай, штодзённай руплівасці. Людзі заўсёды чым-небудзь былі заняты: уранку і ўвечары, летам і зімою, у хаце, на двары, у полі, на балоце, у лесе... Жылі ўжо Курані і ў гэту чэрвеньскую рань. Калі сонца выпырснула першыя праменні між вяршынь Церамоскага лесу, з каміноў на куранёўскіх стрэхах віліся ціхія ранішнія дымочкі, у расчыненых хлявах там і тут чулася цырканне малака ў даёнкі, лагодныя і строгія покрыкі жанчын. У некалькіх дварах гукі гэтыя перабіваў чысты, працавіты клёкат жалеза аб жалеза - касцы ладзілі, адбівалі малаткамі косы, рыхтаваліся ісці на балота. На пустой вуліцы, з торбай цераз плячо, ніжучы босымі нагамі цёмны след на падбеленай расой траве, ішоў, размахваў доўгай вераўчанай пугай яшчэ санлівы хлопец-пастух. Ён час ад часу звонка ляскаў пугай і аднастайна, хрыпата пакрыкваў: - Ка-ро-вы!.. Ка-ро-вы!.. Ка-ро-вы!.. ---- Звычайны тэкст з беларускай песні Ой, як хочацца лета. Ва ўласную казку... Ў валасы мае чорны заплятай (…Блакітны краскі.) Ў полі, полюшка-полі Сарафаны з бавоўны. Дзе ты? У хаце ці звонку? Адгукніся, мой цудоўны. Лета, летачка-лета. Ровар, лецішча, птушкі, Кароткі сукенкі Ды як кропачкі вяснушкі… Вы ля мора (, мора), мы дома Танчым з ранку да ранку. Лашчыць сонейка скуру. Хутка чырванеюць твары. Лета, летачка-лета. Пах па ветру салодкі. Ты цалуеш так смела, Пакуль дожджык лье пяшчотны… Лета, летачка-лета. І казаць і не сорам, Ночкай цёмнаю разам Мы з табой паклічам зоркі. Досвідак сустракала басанож, Табе песню спявала, пакуль дождж. Падаў і сонца грала ў кропельках. Ах, лета, летачка, лета. Лета, летачка, лета. Лета, летачка, лета. Паркі, скверы, кавярні. Трыдцаць нават у цені. А ні воднай ў небе хмаркі… Лета, летачка, лета. Шчыра ў вас закаханы. Я так марыў аб гэтым. Я ад шчасця буду п'яны. Ой, як хочацца лета. Ва ўласную казку. Ў валасы мае чорны заплятай Блакітны краскі. Ой, як хочацца лета, лета, летачка, лета... Лета, летачка, лета.
Раніше стидилися, а зараз ні. Але вже пізно. Люди перейшли на російську мову, при цьому не вважають себе росіянами. Як наприклад ірландці не вважають себе англійцями.
Як кажуць беларусы: мова не сутнасць, а форма. Вам артыкул спадабаўся або кацапску мову не прымае наогул? Прашу выбачыць мне. Да пабачэння.
На відміну від України в Білорусі суспільство однорідне від Вітебська до Бреста, і від Гомеля до Гродно, незалежно від того, якою мовою ми спілкуємося. Я, наприклад, з північно-східної Білорусі - Вітебщини. Діалект моїх предків відрізняється від літературної білоруської мови (Менск, Молодецчно, Вільна). У Поліссі інший діалект. Однак ми все білоруси і патріоти своєї країни.